Maand: mei 2019

‘Het is een klein wonder dat ik hier nog zit’, begint Kevin (31). Nog voor hij de leeftijd van tien jaar bereikte, kende Kevin het ziekenhuis evengoed als zijn eigen thuis. Als een kwetsbaar kasplantje werd hij beschermd tegen de gevaren van bos- of zeeklassen. Hij kon niet deelnemen aan sportwedstrijden van de school of zich uitleven in een speeltuin. Na de schoolbanken was werk vinden allesbehalve een fluitje van een cent. Tot hij in de Kringwinkel kon beginnen. Als trotse ambassadeur van ‘zijn’ magazijn, onthult hij de geheimen achter de tweedehandskleding die in de rekken hangt in de Kringwinkels van Geel, Herentals, Putte, Balen, Heist-op-den-Berg, Herselt, Kasterlee en Laakdal.

‘Ik was nooit goed genoeg’, zegt Kevin wanneer hij over zijn vorige werkplekken vertelt. ‘Ofwel was mijn werk wel goed, maar was er geen vaste plaats voor mij.’ Omwille van zijn medische geschiedenis heeft Kevin een vertraagde motoriek. ‘Werken gaat goed, maar tijdsdruk werkt niet voor mij. En ik sla tilt als ik vier dingen tegelijk moet doen. Dan begin ik fouten te maken.’ Hij moest het keer op keer weer horen: dat hij te traag werkte, dat hij in de war raakte als hij onder druk stond. ‘Als je overal en altijd opnieuw op je tekortkomingen wordt gewezen, dan zinkt de moed wel heel diep in je schoenen’, zegt Kevin. Tot vier jaar geleden iemand van GTB* belde, en vertelde dat hij mocht solliciteren in de Kringwinkel in Herentals.

Het was een donderdagnamiddag. Kevin weet het nog goed. Hij pakte de brommer, reed naar de Kringwinkel en mocht direct beginnen in de textielafdeling, met een vervangingscontract van drie maanden. ‘Ik kon niet blijven, maar ze zouden wel aan mij denken als er een vaste plaats vrij kwam.’

Van vervangingscontract toch naar vaste job

‘Ach, het zal wel, dacht ik toen. Ik had dat al zo dikwijls gehoord. Maar een paar maanden nadien kwam toch dat telefoontje. Mijn oog voor detail was opgevallen, zeiden de begeleiders. Ze vroegen of ik goesting had om in het hoofdmagazijn in Geel aan de slag te gaan. Kevin zei ja en neemt nu al drie jaar elke dag de trein van Herentals naar Geel. Nooit of te nimmer tegen zijn zin. Altijd nieuwsgierig om bij te leren. ‘Ons team is een echte vriendenploeg. En de sorteerlijn geeft ons die kans om regelmatig iets anders te doen. Ik kan intussen grof sorteren, fijn sorteren, kleding netjes opplooien en overal bijspringen als het nodig is.’

Het werk aan de textiel sorteerlijn

De textielploeg verwerkt twee ton textiel per dag. Uit die enorme hoeveelheid wordt eerst alle afval gehaald. ‘Je kunt niet geloven wat de mensen soms in die kledingzakken gooien. Kattenbakvulling? Afgekloven beenderen? Je kunt het niet zo zot bedenken, of wij zijn het al tegengekomen.’

“Ons team is een echte vriendenploeg. En de sorteerlijn maakt van ons ook professionals.”

Alleen pico bello propere en draagbare kleding, beddengoed en lederwaren komen uiteindelijk via de sorteerlijn – netjes gevouwen – in dozen voor de kringwinkels. Kevin vertelt met het vuur van een ingenieur die persoonlijk de sorteerlijn heeft ontworpen. Op een blad papier tekent hij de lopende band, de plooitafels, en de dozen waarin de kleding uiteindelijk terecht komt. Hij wil dat ik het begrijp. Dat ik goed zie wat een doordacht en prachtig werk dit is.

Professionals

De lopende band is nu twee jaar in bedrijf. De leiding heeft dat heel zorgvuldig gedaan, vindt Kevin. Lang voor de sorteerlijn er kwam, werd daar al over gepraat. Iedereen die vragen had, mocht die altijd stellen aan de leiding. Het team werd op het hart gedrukt dat het tempo haalbaar zou blijven. Stap voor stap vond iedereen zijn plekje aan de sorteerlijn. Iedereen kreeg tijd om eraan te wennen. Heel belangrijk, want anders zouden hij en zijn collega’s tilt slaan bij zo’n grote reorganisatie, denkt Kevin. ‘Onze sorteerlijn is een geweldig professioneel systeem. En dat maakt van ons ook professionals’, zegt hij.

Voelsprieten voor elkaar

En dan is er nog iets anders wat Kevin wil benadrukken: de sfeer in het magazijn. Die is dik in orde. De sorteerlijn werkt bijna geruisloos. Er kan gepraat en gelachen worden, terwijl het werk op tempo blijft. Collega’s kennen mekaar en zien al snel als er iets niet klopt bij een teamlid. ‘Als ik merk dat een collega ergens mee zit, en die wil erover praten, dan maak ik daar in de pauze altijd even tijd voor. Als ik kan helpen, doe ik dat. En roddelen: dat proberen wij buiten te houden, want dat lost niks op. Daardoor zijn wij een hechte groep.’

“Een topteam zijn wij. Alles mag je hier vragen. Met iedereen wordt hier rekening gehouden.”

Trots. Dat kan je zien aan een mens. Trots maakt ons sterk. Trotse mensen praten met passie over hun bijdrage in de wereld. Een fiere mens zit rechtop, en vertelt honderduit. Kevin is fier, en dat is aan hem te zien. Het centraal magazijn wordt gerund door een topteam, zegt hij. Een team waar je alles mag vragen, waar met iedereen rekening wordt gehouden. ‘Als het kan, lossen we het samen op.’

Wil je de sorteerlijn van De Kringwinkel Zuiderkempen zelf aan het werk zien: kijk hier.

*GTB is de dienst voor bemiddeling van mensen met een arbeidsbeperking of gezondheidsproblemen naar een gepaste job.

In 2020 zal Viviane vijfenzestig zijn. ‘In principe moet ik dan met pensioen’, zegt ze. In principe, benadrukt ze, want Viviane heeft andere plannen. ‘Als het wettelijk gezien mag, wil ik liefst van al blijven werken. Zo’n tien uur per week, misschien wat meer.’ Een opmerkelijke uitspraak in een tijd waarin veel vijfenvijftigplussers de jaren aftellen tot aan hun pensioen. Des te opmerkelijker is het, wanneer je weet dat Viviane huishoudhulp is. Ze is gemiddeld 34 uur per week aan de slag en doet huishoudelijke taken bij 14 verschillende gezinnen.

Haar lijf wil gelukkig nog mee. Aan het einde van de week voelt ze in haar rug wel dat ze hard gewerkt heeft. ‘Maar dan rust ik een beetje extra in het weekend, en dan kan ik er op maandag weer tegen.’ Vakantie is moeilijk, zegt Viviane. Liever af en toe een week er tussenuit dan drie weken aan een stuk. ‘Ik ben graag onder de mensen. Ik voel me niet zo goed als ik drie weken lang thuis zit.’

Elke ochtend vertrekt ze met de bus van Geel naar Veerle. Met haar fiets, die bij een klant thuis mag staan, trekt ze dan van het ene gezin naar het andere in Veerle en Eindhout. ‘Als ik ’s morgens de deur van mijn studio toetrek, dan weet ik: ik ga mensen zien en werk doen wat ik heel graag doe.’

Waardering zit in kleine menselijke gebaren

Onder de mensen zijn. Bezig zijn. Andere mensen kunnen helpen. Voor Viviane is dat de kern van haar job. Ze komt bij bejaarde mensen, alleenstaanden en gezinnen. ‘Dat betekent werken in een aangename sfeer, met fijne mensen.’ Ze voelt zich gewaardeerd, door de bureau en door de klanten. ‘Af en toe krijg ik eens een doosje pralines ofzo, en soms stuurt een klant een berichtje met een bedankje voor mijn werk. Daar word ik dan blij van.’

Alle klanten zijn lief en speciaal, zegt ze. En eentje steekt er een beetje bovenuit. ‘Zij geeft mij een bijzonder gevoel. Als er iets hapert bij mij, ziet ze dat direct. Dan moet ik het er gewoon maar uitgooien, zegt ze dan. Zij heeft mij doorheen een moeilijk moment in mijn leven geholpen. Ik heb mij toen kunnen herpakken en daar zal ik altijd dankbaar voor blijven.’

Als het moeilijk is, springt iemand bij

Daar gaat het eigenlijk toch over, over mekaar steunen en steun ervaren als je ’t even moeilijk hebt in het leven. Dat is niet iets voor buiten het werk alleen. Ook op de werkplek kunnen mensen veel voor mekaar betekenen, vindt Viviane. Ook de leidinggevenden van Ten Diensten (sinds juli 2022 heet het bedrijf ‘Contenti’) maken tijd als het nodig is. ‘Dan maken we een afspraak en praten we een uurtje. En dan zie ik weer beter hoe ik het kan oplossen. En er staat een interventiecoach klaar voor ons. Als we bij een klant een probleem ervaren, kunnen we bellen en helpen zij het mee oplossen. Voor moeilijke dingen staan wij er echt niet alleen voor.’

“Vroeger durfde ik amper voor mezelf opkomen. Nu kan ik wel op mijn strepen staan. Dat heeft mij heel sterk gemaakt.”

Als kan ze die ‘moeilijke dingen’ bij klanten nu veel beter aan dan vroeger, vertelt Viviane. ‘Vroeger durfde ik amper voor mezelf opkomen. Nu trek ik wel duidelijker de lijn en kan ik al eens neen zeggen. De coach zegt dat ik op mijn strepen moet staan. Werken bij Ten Diensten heeft mij heel sterk gemaakt.’

Blijven werken na pensioenleeftijd

Het werk is fijn om te doen. De klanten zijn pareltjes van mensen. Het bedrijf is een zorgzame werkplek. Dus dat pensioen komt eerlijk gezegd te vroeg. Viviane is bang dat ze in een zwart gat zal vallen. ‘Ik wil nog geen afscheid nemen van mijn klanten. Ik doe mijn werk nog altijd graag. Ik wil bezig zijn.’ En dan is volledig met pensioen gaan te bruusk. Viviane hoopt nog zeker een tiental uren te kunnen werken.  ‘Want dan kom ik buiten. Dan heb ik iets omhanden. Dan gaan de dagen vlugger voorbij. Een mens kan toch niet hele dagen thuis zitten of rondlopen in de stad.’

“Ik wil nog geen afscheid nemen van mijn klanten. Ik doe mijn werk nog altijd graag. Ik wil bezig zijn.”

De kinderen en kleinkinderen moeten soms lachen met haar, vertelt Viviane. ‘Dan zeggen ze: oma, als jij er niet meer bent, dan moet de stofdoek mee in de kist.’ Altijd bezig. Ze kan niet zonder. Het is te fijn.