Op 28 april 2016 stierf haar moeder, nadat zij vier maanden eerder vernam dat de kanker in haar lichaam niet meer te behandelen was. Vier jaar later vertelt Hilde Baeyens, strijkster bij ’t Gerief (sinds juli 2022 heet het bedrijf ‘Contenti’), over hoe ze die periode beleefde. Ze glimlacht wanneer ze over haar moeder praat. Ze haalt herinneringen op aan dierbare ogenblikken, die enkel mogelijk waren omdat ze ruimte had voor wat toen écht belangrijk was. Die ruimte werd haar gegund en voor haar georganiseerd door een attente strijkcoach. Dit is het verhaal van wat mogelijk wordt als een werkplek véél meer is dan een plek waar mensen hun werk doen. Een werkplek waar het levensverhaal van medewerkers minstens zo belangrijk is als hun inspanningen op de werkvloer.
‘Mijn moeder was een optimistische vrouw’, zegt Hilde. ‘Een heel alerte geest. Met een warm hart voor anderen. Ze at gezond. Fietste elke week. Ze hield van kruiswoordraadsels.’ Een jaar nadat een kwaadaardig gezwel werd weggenomen, overviel de kanker haar een tweede keer. Uitzaaiingen in haar lichaam en hoofd maakten de overlevingskansen bijzonder klein. Bij de dokter hoorde de familie samen het harde verdict aan. ‘Moeder besloot geen chemokuur te ondergaan. Ze wilde comfortabel sterven,’ vertelt Hilde.
Kunnen kiezen voor wat roept
In die dagen was Hilde aan het werk in het strijkatelier in Lille. Haar gedachten dwaalden af naar haar ouders. Het werk bood geen voldoening meer. De collega’s voelden dat het niet meer ging. Strijkcoach An opperde de mogelijkheid om zorgverlof te nemen. ‘Ik heb daar enkele dagen over nagedacht, en besloot dan dat ik die extra tijd wilde nemen om voor moeder te zorgen’, zegt Hilde. Haar leidinggevende deed het paperassenwerk meteen. Hilde kon de volgende dag al thuisblijven, om te doen wat haar hart verlangde: bij moeder zijn. De laatste twee maanden van het leven van haar moeder kon Hilde grotendeels samen met haar en de familie doorbrengen.
“Ik heb nog kunnen zorgen voor ons moeder. We hebben nog liefde kunnen tonen.”
Het valt op dat Hilde glimlacht wanneer ze herinneringen ophaalt. Ondanks dat alles zo snel ging, was het ook een schone tijd, zegt ze. ‘Het zijn de momenten in een mensenleven waarvoor je tijd moet kunnen maken. Ik heb nog alles kunnen geven. Ik heb nog kunnen zorgen voor ons moeder. We hebben onze liefde nog kunnen tonen.’ De herinneringen aan al die kleine mooie dingen die een mens dan samen nog kan beleven, maakten het gemis draaglijker, vertelt Hilde.
Ogenblikken worden herinneringen
Het zorgverlof werd een waardevolle tijd waarin liefdevolle ogenblikken zich weefden tot warme herinneringen. ‘Mijn zus en ik sliepen afwisselend bij onze moeder. Een van mijn broers kwam elke ochtend langs. De dagelijkse knuffels en gedeelde zorg brachten ons dicht bij elkaar. En dat zijn we nu nog.’ Het waren heftige maanden, zegt Hilde. Heftig, intens en ook goed. Ze vertelt over een moment waarin ze samen met haar moeder en vader op het bed lag. Dicht bij elkaar. Kleine momenten van grote schoonheid.
‘We zijn tot op het laatste moment samen kunnen zijn met moeder’, zegt Hilde. ‘We hebben allemaal nog iets in haar oor kunnen fluisteren. Moeder is mogen sterven met de hele familie rond zich.’ De herinneringen aan intens samenzijn, liefdevolle zorg en vredig afscheid maken het gemis niet minder pijnlijk, maar wel draaglijk.
Waardig leiderschap
Het verhaal van Hilde is tegelijk een verhaal van attent leiderschap, met zorg opgenomen door strijkcoach An. ‘Ze kan goed luisteren’, zegt Hilde. ‘An leeft mee. Ze maakte mijn zorgverlof van vandaag op morgen mogelijk.’
“An leeft mee. Ze maakte mijn zorgverlof van vandaag op morgen mogelijk. Ik kon meteen doen wat mijn hart verlangde: bij moeder zijn.”
Zo wordt een werkplek een trefpunt waar mensen elkaar ontmoeten, elkaar zien en voor elkaar mogelijk maken dat collega’s kunnen kiezen voor wat er echt toe doet. Soms is dat het werk, soms – zoals voor Hilde – een situatie in het persoonlijke leven. Wat we daarmee altijd doen is ruimte scheppen zodat mensen waardevolle ogenblikken aan elkaar kunnen rijgen tot herinneringen. Dat is belangrijk, want uit warme herinneringen putten we de energie om hoopvol en liefdevol te leven.
De handen van moeder
Hildes vader is er nog. ‘Een hele lieve mens’, zegt ze zacht. Minstens twee keer per week kleedt Hilde zich op om naar hem toe te gaan. Soms lijkt het alsof hij zijn vrouw ziet in zijn dochter. Hilde: ‘Dan pakt hij mijn handen, kijkt ernaar en zegt: je hebt de handen van je moeder.’
