Hij had op korte tijd twee collega’s in zijn team moeten laten gaan. Het had er nochtans een tijdje goed uitgezien. Eén van hen had z’n leven terug op de rails gekregen, en dan ineens, van de ene dag op de andere verzeilde die opnieuw in de drugs. Werfleider Denis had er hemel en aarde voor verzet, vertelt hij. Hij had er zwaar van afgezien. ‘Je neemt dat mee, je trekt je dat enorm aan’, zegt hij. Denis begon te twijfelen aan alles. Met op kop: twijfelen aan zichzelf. Het was een moeilijke tijd, die zomer van 2018. En dan, op een schone dag, werd Denis naar de bureau geroepen. Dan gaat er van alles door je heen …
… Met lood in de schoenen loopt Denis naar ‘den bureau’. Hij werd er opgewacht door directeur Kris. Die lachte en wees naar de tafel. Daar stond een geschenk! Met een kaart erbij, waarop stond geschreven dat Denis die moeilijke dingen goed had gedaan. Dat hij zich niet mocht laten gaan. Getekend: alle collega’s van Boskat.
“Die gasten hebben allemaal hun eigen problemen. Dan is het toch fantastisch dat die gezien hebben hoe half lamgeslagen ik erbij liep.”
‘Awel, dan smelt je toch’, zegt Denis. ‘Hoe zot is dat dan! Die gasten hebben zelf allemaal hun persoonlijke problemen. Dan is het toch fantastisch dat die gezien hebben dat ik er zo wat half lamgeslagen bijliep. Ik was daar zo van aangedaan dat de tranen in mijn ogen stonden.’ Denis is direct naar de werf gereden om iedereen een super merci te gaan zeggen. ‘En de volgende ochtend heb ik iedereen bijeen gepakt en nog eens extra bedankt.’
Niks onder tafel steken
Het pijnlijkste was dat Denis’ persoonlijke geschiedenis door een van die ontslagen jongens misbruikt werd. Dat blies ‘m toen van z’n sokken. Twintig jaar geleden zat Denis zelf in het drugsmilieu. ‘Ik vertel dat gewoon. Dat hoort bij mijn leven. Dat is mijn zwakke plek en die wil ik gerust mee op tafel leggen. Daardoor kan mijn leven ook een beetje een voorbeeld zijn voor mijn mannen.’
“Scheelt er iets? ’t Is een kleine vraag die een groot verschil maakt. Want als je weet wat er hapert, kan je daar iets mee.”
‘Ge moet goed zien’, zegt Denis. Zien hoe het met iedereen is. ‘Ik voel dat direct aan, als er iets scheef zit met mijn mannen.’ En als er iemand van de ploeg er een beetje verweesd bijloopt, dan zal Denis daar direct iets mee doen. ‘Scheelt er iets?’: ’t is een kleine vraag, die een groot verschil maakt, meent Denis. Want als je weet wat er hapert, kan je daar iets mee doen. ‘Dat is voor mij de belangrijkste kwaliteit van een werfleider in een sociale werkplaats. ‘Ik vind dat maar normaal eigenlijk. Want als je niet gelukkig op de werf staat, dan kan je ook geen goed werk afleveren.’
Bijspringen
‘Daarom zijn onze mannen bij Boskat, hé: omdat ze hun leven een beetje op orde aan het krijgen zijn. En ik vind dat wij dat een stukske mee kunnen ondersteunen. Een beetje aan hun kant gaan staan, want er zijn er in de maatschappij genoeg die van de zwakte van hen durven profiteren.’ Eens mee helpen verhuizen, de huisbaas bellen om een verwarming te doen herstellen, een administratieve knoop helpen losmaken: ‘Waarom zou ik dat niet doen? We ruimen dat uit de weg, en dan gaat het beter op het werk en in hun leven. Ik probeer verder dan ver te gaan voor mijn mannen’, zegt Denis.
Gezien!
Maar hij blijft de baas. ‘Er moet wel gewerkt worden. En fatsoenlijk! Als daar iets mankeert, ben ik de eerste die zal roepen: Stop! Zie nu toch eens wat hier gebeurt. Bij mij moet niemand zich wegsteken of de kantjes er vanaf lopen.’ De mannen accepteren dat. ‘Ze weten vanwaar ik kom. Dat ge, zoals ik, uit de shit kunt geraken. Dat probeer ik mee te geven aan mijn team.’ En dat is blijkbaar wat ze gezien hebben, die werkmannen. Die woorden van aanmoediging op de kaart, daar op ‘den bureau’, zeiden alles wat nodig was.
