Er zijn zo van die jaren in een mensenleven waarin alles ineens mis begint te lopen. Dat overal een wiel afrijdt. Dan een werkgever hebben die helpt in plaats van oordeelt: het kan het verschil maken tussen erop of eronder. Niet zomaar zegt Berith Van den Driessche dat ze een f-a-n-t-a-s-t-i-s-c-h-e baan heeft. Het zit ‘m in het werk zelf, maar net zo goed in de zorgzame omgeving waarin ze mag werken. ‘Bij ’t Gerief (sinds juli 2022 noemt het bedrijf ‘contenti’) leerde ik dat een mens hier kan spreken over haar problemen. Dat er collega’s zijn die helpen om ook de hele moeilijke dingen te kunnen dragen.’
Vertellen over zorgen die je bezighouden kan veel opluchting brengen, weet Berith. Tenminste, als wie luistert niet meteen haar mening of oordeel ruilt tegen jouw verhaal. Gewoon luisteren is genoeg. Berith: ‘Vertellen is afstand nemen. Je kunt dan een beetje beter naar je problemen kijken en dingen zien die je in je eentje niet kunt zien. Ik herinner het mij nog heel goed: dan vertelde ik iets, en terwijl ik mezelf hoorde kon ik me ineens afvragen waarom de dingen liepen zoals ze liepen.’
De plek die je recht houdt
Een paar jaar geleden ging het in haar persoonlijk leven op meerdere fronten tegelijk mis. Een mens denkt zich dan gemakkelijk in spiralen de dieperik in. Berith: ‘Het was een tijd dat ik in mijn persoonlijk leven met hele complexe problemen worstelde. ’t Gerief heeft mij toen op alle mogelijke manieren geholpen: ik kreeg meer werkuren, werd doorverwezen naar hulpverleners en ik kon altijd terecht bij de leidinggevenden om eens uit te huilen. Mijn werk en werkplek hebben mij rechtgehouden.’
“Vertellen is afstand nemen. Je ziet dan dingen die je niet in je eentje ziet.”
Ze weet niet wat er anders zou gebeurd zijn, zegt Berith. ‘Ik wilde werken, want thuis bleef de denkmolen van zorgen maar draaien. Op mijn werk moest ik nog logisch nadenken. Was er nog structuur in mijn hoofd. En had ik een vorm van familie waarbij ik terecht kon.’ Familie, zegt ze wanneer ze over haar collega’s praat. Een woord dat ze niet zomaar kiest. Berith: ‘Ik heb me hier altijd thuis gevoeld. Zonder oordeel. Gewoon Berith kunnen zijn. Gewoon meetellen.’
Doen voor een ander wat een ander voor jou deed
Dat anderen luisterden wanneer het nodig was, vergeet ze nooit. Sterker: ze pakte het aan als een geschenk dat ze doorgeeft. Ze voelt aan wanneer een collega een praatje kan gebruiken. Ze luistert, punt. ‘Advies geven? Alleen als iemand dat echt vraagt. Het gaat vooral om luisteren, en meedenken over een volgende stap die iemand zelf kan zetten.’ En zwijgen…, zegt ze nog. Want verhalen hebben de neiging dat ze dramatischer worden als ze verder verteld worden.
“Mij ga je geen etiketten zien plakken. Iedereen heeft een rugzakje.”
Ze plakt geen etiketten meer op andere mensen, zegt ze. Niemand is zomaar een roddeltante of een zagevent. ‘Intussen weet ik wel dat iedereen dingen meemaakt die soms zwaar zijn om te dragen. Iedereen heeft een rugzakje. Mij ga je niet meer horen zeggen dat iemand zus of zo is.’
Mekaar (leren) kennen is de hefboom naar een warme werkplek
Een goede werkgever geeft om de mensen die er werken. Die vraagt af en toe hoe het met iedereen is. Die heeft gezien dat er iets hapert. Die doet de waardering stromen tussen de collega’s. Nu de medewerkers van ’t Plankske bij ’t Gerief zijn gekomen, en de organisatie daardoor weer wat groter werd, zit daar volgens Berith een nieuwe uitdaging. ‘We moeten nog wat naar elkaar toegroeien. Mekaar leren kennen, met elkaar praten.’
Als chauffeur die strijk ophaalt en terugbrengt bij klanten, ruilt Berith eens per maand haar eigen rit met de collega die voor ’t Plankske rijdt. Het leuke is: nu komt Berith ook in de ateliers van de nieuwe collega’s. ‘Ik leer daardoor de nieuwe collega’s ook kennen. Misschien is dat nog een idee voor de strijksters die dat willen: eens een paar dagen in een ander atelier gaan werken, om de collega’s van andere plekken te leren kennen. We zouden er als groeiende ploeg steviger van kunnen worden.’
