Met een brede glimlach vertelt Heidi Verlinden me dat ze teamleider is in de kringwinkel van Putte. Ze doet ’s morgens de winkel open en doet die ’s avonds weer dicht. Ze organiseert de winkel en het werk van een klein team van drie medewerkers. Heidi heeft een huis, een auto, een caravannetje in Frankrijk. ‘Ik ben fier op wat ik bereikte. En daarom werk ik zo graag.’ Ik vroeg haar wat ze zou doen als ze ergens een standbeeld zou mogen zetten. ‘Dan zou ik een grote boom planten op de Werft in Geel, waar ik twintig jaar geleden bij De Kringwinkel mocht starten. Een sterke eik zou het zijn, want die wordt heel oud. En die boom zou diepe wortels hebben daar, net zoals ik.’
Toen Heidi aan de slag ging bij De Kringwinkel belandde ze op een avontuurlijke koers van leren, voor zichzelf durven opkomen en grenzen verleggen. En – belangrijker dan wat ook – ze ontwikkelde een positieve kijk op het leven. ‘Vroeger zou ik vooral gezegd hebben dat ik altijd maar weer tegenslag had. Nu bekijk ik de boel vanuit wat er wél goed gaat’, zegt Heidi. Het effect daarvan? ‘Je voelt je gewoon beter dan, en het gaat vooruit in het leven.’
“Als je positief kijkt naar het leven, dan gaat het makkelijker. Dan gaat het vooruit.”
Heidi staat op de schouders van collega’s die in haar geloofden vanaf die eerste dag dat ze in Geel van start ging. Ze denkt in het bijzonder aan Hade, die haar lang geleden aan boord tilde. In dezelfde adem noemt ze Maarten, die haar capaciteiten zag en haar kansen gaf om door te groeien.
Leren schrijven
‘Veel opleiding had ik niet gehad. Het getuigschrift van Gezinsnijverheidstechnieken in het bijzonder onderwijs stelde op zich niet zo veel voor. Ik kon niet goed schrijven toen ik in de Kringwinkel begon. Ik twijfelde enorm aan mezelf. Bij de kringwinkel kreeg ik de kans om basiseducatie te volgen. Ik leerde schrijven en kon dat op mijn werk blijven oefenen. Ik deed heel verschillende dingen in de kringwinkel. Zo ben ik lang chauffeur geweest. Ik legde spontaan het werk uit aan nieuwelingen. En ondanks dat ik voortdurend twijfelde aan mezelf, zag stafmedewerker Maarten wel wat ik deed en wat ik kon.’
“Ik twijfelde altijd aan mezelf. Het is pas doordat andere mensen me vertelden wat ze in mij zagen, dat ik van die twijfel een beetje kon loskomen.”
Kom eens naar de bureau
Drie jaar geleden, toen ze haar laatste Kerstbeurs in de winkel in Geel had opgezet, moest ze naar de bureau gaan. Met een hart vol twijfel ging Heidi naar boven. In het gesprek dat daarop volgde, verraste Maarten haar met de vraag of ze teamleider wilde worden. ‘Jij verdient dat’, had hij gezegd. En ook : ‘Je gaat dat goed doen. We gaan je helpen.’ Een rollercoaster van emoties volgde. Eerst was er de ontroering, omdat mensen in haar geloofden. Dan de twijfel – alweer. En dan de angst voor wat komen ging. ‘Ik moest een lange stage doen in Herentals. Ik heb gehuid, gehuild omdat ik in Geel moest weggaan. Ik voelde al mijn vertrouwde houvast wegglijden.’
Confrontatie met oud zeer
In de grote kringwinkel in Herentals moest Heidi 35 nieuwe mensen leren kennen. En kwam ze oud zeer tegen. Eén van haar werkbegeleiders raakte haar af en toe gemoedelijk aan. Voor Heidi was dat een keiharde confrontatie met herinneringen aan misbruik in haar prille jeugd. Het leek alsof haar leven bij de kringwinkel op z’n grondvesten daverde. Gesteund door collega’s raapte Heidi haar moed bijeen en vertelde haar werkbegeleider waarmee ze moeite had. ‘En hij accepteerde dat en hield vanaf dat ogenblik een respectvolle afstand. In feite was dat een cadeau. Ik kon nu ook zien waar mijn persoonlijke grenzen liggen en leerde mijn behoeften niet langer weg te cijferen.’
We staan allemaal op elkaars schouders
Op wiens schouders sta jij, lezer? Neen, echt: als je nadenkt over je leven en je werk, over wat je bereikt hebt en waar je trots op bent, vraag je dan eens af welke mensen op die weg belangrijk voor je waren. Zoals Heidi deed. Dan stel je vast dat het de steun van anderen is die jouw weg mee maakt. En dat je die steun ook kunt zijn voor anderen. Zoals Heidi: ‘Ik leerde dat het geen schande is dat je misbruikt bent geweest. Het is mij overkomen, maar ik hoef daar niet geheimzinnig over te doen. Het is zelfs beter om daar gewoon voor uit te komen. Dan kan je ook een steun zijn voor andere mensen die een gelijkaardige pijn meedragen.’
