‘Als we onze gasten zelfstandigheid en zelfvertrouwen kunnen bijbrengen, dan ben ik een blij mens. Daar doen we het voor.’ Griet Engelen, werkbegeleider bij het team Klus en Verhuis noemt twee basics in één adem. Het begint bij zelfvertrouwen. Want de medewerkers in haar team hebben meestal al een heleboel tegenslagen en teleurstellingen achter de rug. Ze hebben al te vaak gehoord dat ze niet goed genoeg zijn. Dat ze te weinig kunnen, dat ze te traag werken. Bij het team Klus en Verhuis krijgen de teamleden de kans om rustig te groeien. Ze worden daarin gesteund door werkbegeleiders Raf, Karel en Griet. Die groei is ook nodig, want na vijf jaar moeten de werknemers doorstromen naar het reguliere arbeidscircuit.
Griet vertelt over een van de collega’s die in 2016 bij haar team begon. Er was afgesproken dat hij zijn rijbewijs zou halen. Griet: ‘En toch, dat ging in eerste instantie niet echt vooruit. Eerst vraag je dat vriendelijk. En dan voer je de druk een beetje meer op.’ Griet reed zelfs mee naar het examencentrum, maar het wilde niet meteen lukken.
“En dan komt die collega op een schone dag het bureau binnen. Geslaagd. Ja, dan staan de tranen in je ogen!”
En dan op een keer, komt hij ‘s morgens binnen op het kantoor. Griet ziet meteen dat er iets is dat hij wil vertellen. ‘Ik moet je iets laten zien’, zei hij ietwat raadselachtig. Dan haalde hij fier het papier boven van het examencentrum. Geslaagd! Griet: ‘Eerlijk gezegd, dan staan de tranen in mijn ogen. Nog voor negen uur die ochtend had hij ineens zijn examen wel gedaan. Met resultaat. Daar word ik dan heel blij van!’
Menselijkheid en geduld: het werkt
Griet vertelt ook over een ander teamlid. Toen hij bij het team Klus en Verhuis begon, was al snel duidelijk dat de jongen weinig ervaring had. ‘Het bleef lange tijd voor hem een stevige uitdaging om zijn plek in het werk en het team te vinden.’ Maar Griet zag er wel iets in. Ze begon geduldig met hem samen te werken. ‘Vergis je niet. Het ging allemaal langzaam vooruit. Maar er zat wel groei in, en dat was genoeg voor mij.’
De man in kwestie kon nogal verstrooid zijn. Soms leek hij maar amper te horen wat er wordt gezegd. Een werkbon interpreteren was niet simpel, en dan stond hij soms met het verkeerde materiaal op de werf. Aan het einde van een werkdag moest Griet hem geregeld helpen om al zijn gerief te verzamelen en weer mee te pakken. ‘Heb je je jas? Je gritsel?’ Griet: ‘Maar hij wilde leren en het ging vooruit. In zijn eigen tempo.’
“Eindelijk, dacht ik. We zijn er. Dan is tien kansen geven ineens geen probleem meer. Want de elfde keer lukt het dan wel.”
Onlangs was Griet met het team in een tuin aan het werken. Toen ze aan het einde van de werkdag riep dat ze gingen stoppen zei die collega: ‘Jamaar, wacht even! Hier zijn we nog iets vergeten, en dit moeten we nog snel even afwerken.’ Dat moment, het was magisch. Griet lacht wanneer ze eraan terugdenkt. ‘Ja, toen dacht ik: Yes, we zijn er! En dan zie je dat het werkt. Dat het niet erg is van tien keer iets te moeten zeggen. Dat het de elfde keer ineens wél lukt. Regelmatig zegt er iemand dat we hen goed opgeleerd hebben. En daar doe ik het voor.’
Werk op orde, toekomst op orde
De mannen in het team van Griet, Raf en Karel leren hun werk organiseren. Griet: ‘Als ze in een tuin aankomen, moeten ze eerst goed kijken hoe het daar zit en wat ze moeten doen. En dan moeten ze nadenken over hoe ze hun opdracht kunnen afwerken binnen de uren.’ Overzicht krijgen dus. Zien wat er te doen valt. En een beetje plannen. Het komt de medewerkers van pas wanneer ze na vijf jaar een volgende stap in hun carrière zetten. ‘En vanzelfsprekend helpt die vaardigheid om vooruit te kijken en te plannen om ook hun leven thuis een beetje op orde te krijgen’, besluit Griet.
